گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

 گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود

 گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

 گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم: از این راه نرو که به جایی نمی رسی، توهرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید...

 گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

 گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی.  آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی!!!

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

 گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم،  تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر،  من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی  وگرنه همان بار اول شفایت می دادم.

 گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت

 گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: